مقدمه: ویتیلیگو یک بیماری اکتسابی پوست با شیوع حدود 1% در جمعیت می باشد. علی رغم پیشنهاد روش های مختلف برای درمان آن، غالبا سیر بیماری پیشرونده بوده و پیش آگهی قابل پیش بینی نیست. در جامعه ما با توجه به وجود نگرش منفی عموم به این بیماری، مشکلات اجتماعی- خانوادگی زیادی برای مبتلایان ایجاد می شود که می تواند زمینه ساز بروز اختلالات روان پزشکی گردد. به علاوه در مورد جنبه های روان پزشکی این بیماری مطالعات کمی تاکنون انجام شده است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع و شدت افسردگی در بیماران مبتلا به ویتیلیگو بر اساس مقیاس سنجش افسردگی هامیلتون و مقایسه آن ها با افراد کنترل سالم می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی تحلیلی - توصیفی انجام شده است. 52 بیمار مبتلا به ویتیلیگو مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امام رضا (ع) بعد از اخذ موافقت وارد طرح شدند. وسعت و توزیع بیماری پوستی آنها تعیین گردید. و مشخصات جمعیت شناختی ثبت شد. سپس پرسشنامه 24 ماده ای هامیلتون برای تعیین شدت افسردگی جهت آن ها تکمیل گردید. در گروه شاهد همسان از نظر سنی و جنسی که در معاینه پوست و معاینه عمومی سالم بودند، مراحل مشابه انجام شد.نتایج: در گروه مبتلایان به ویتیلیگو 24 نفر (46.2%) و در گروه شاهد 3 نفر (5.8%) دچار افسردگی بودند. میانگین نمره افسردگی در گروه بیماران ویتیلیگو 17.48 و در گروه شاهد 5.9 بود. در گروه بیماران ویتیلیگو 7.6% سابقه اقدام به خودکشی داشتند. همچنین در گروه بیماران بین نمره افسردگی و سن، جنس، وضعیت تاهل، درصد درگیری پوست، آشکار یا نهان بودن ضایعات پوستی، سابقه مراجعه به روانپزشک ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: شیوع قابل ملاحظه افسردگی در این بیماران نشان دهنده نیاز مبرم به ارتباط نزدیک تر بین متخصصین پوست با روان پزشکان جهت تشخیص و درمان بهتر مشکلات روان پزشکی این بیماران می باشد.

مقدمه: ویتیلیگو یک بیماری اکتسابی پوست با شیوع حدود 1% در جمعیت می باشد. علیرغم پیشنهاد روش های مختلف برای درمان آن، غالبا سیر بیماری پیشرونده بوده و پیش آگهی قابل پیش بینی نیست. در جامعه ما با توجه به وجود نگرش منفی عموم به این بیماری، مشکلات اجتماعی- خانوادگی زیادی برای مبتلایان ایجاد می شود که می تواند زمینه ساز بروز اختلالات روانپزشکی گردد. به علاوه در مورد جنبه های روانپزشکی این بیماری مطالعات کمی تاکنون انجام شده است.هدف از این مطالعه بررسی شیوع و شدت افسردگی در بیماران مبتلا به ویتیلیگو براساس مقیاس سنجش افسردگی هامیلتون (Hamilton rating score for depression) و مقایسه آنها با افراد کنترل سالم می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی تحلیلی- توصیفی انجام شده است . 52 بیمار مبتلا به ویتیلیگو مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امام رضا (ع) بعد از اخذ موافقت وارد طرح شدند. وسعت و توزیع بیماری پوستی آنها تعیین گردید. ومشخصات جمعیت شناختی ثبت شد. سپس پرسشنامه 24 ماده ای هامیلتون برای تعیین شدت افسردگی جهت آنها تکمیل گردید. در گروه شاهد همسان از نظر سنی و جنسی که در معاینه پوست و معاینه عمومی سالم بودند مراحل مشابه انجام شد نقطه برش در این مطالعه برای مقیاس هامیلتون به صورت زیر تعیین شد: 24-17 افسردگی خفیف ، 30-25 افسردگی متوسط و31 به بالا افسردگی شدید.نتایج: در گروه مبتلایان به ویتیلیگو  24 نفر (46.2%) و در گروه شاهد 3 نفر (5.8%) دچار افسردگی بودند.میانگین نمره افسردگی در گروه بیماران ویتیلیگو  17.48 و در گروه شاهد 5.9 بود.درگروه بیماران ویتیلیگو  7.6% سابقه اقدام به خودکشی داشتند. همچنین در گروه بیماران بین نمره افسردگی و سن، جنس، وضعیت تاهل، درصد درگیری پوست، آشکار یا نهان بودن ضایعات پوستی، سابقه مراجعه به روانپزشک ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت ( P> 0.05).نتیجه گیری: شیوع قابل ملاحظه افسردگی در این بیماران نشان دهنده نیاز مبرم به ارتباط نزدیک تر بین درماتولوژیست با روانپزشک جهت تشخیص و درمان بهتر مشکلات روحی و روانی این بیماران می باشد.

مقدمه: افسردگی یکی از اختلالات شایع خلقی است که علاوه بر نوروترانسمیترها و رویدادهای مختلف زندگی، استرسورهای مختلف درونی چون کلسترول، تری گلیسرید، قند و سایر فاکتورهای خونی نیز در ایجاد آن نقش دارند. با توجه به مطرح بودن هایپرگلیسمی به عنوان یکی از عوامل محتمل در ایجاد این ارتباط و با توجه به تناقض در مطالعات انجام گرفته در این زمینه، ما در این مطالعه بر آن شدیم تا به تعیین ارتباط بین سطوح متفاوت بیوشیمیایی HbA1C (هموگلوبین A1C) و افسردگی اساسی بپردازیم.روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی - تحلیلی است که در آن 134 نفر به صورت تصادفی ساده از میان افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر (عج) اراک انتخاب شدند. این بیماران بر اساس نتیجه HbA1C بدو ورود به مطالعه به دو گروه تقسیم شدند: گروهی که HbA1C کمتر از 7 درصد داشتند (نفر 55 = A) و گروهی که HbA1C بیشتر و مساوی 7 درصد داشتند (نفر 79 = B). سپس میزان افسردگی این افراد ارزیابی شده و این نتایج با استفاده آزمون های کای دو و من - ویتنی  یو مورد مطالعه آماری قرار گرفتند.نتایج: نتایج نشان دادند که 40 درصد از افراد افسرده، HbA1C زیر 7 درصد و 60 درصد آنها HbA1C بیشتر و مساوی 7 درصد داشتند و بین HbA1C و افسردگی ارتباط معنی دار به دست نیامد. این در حالی است که بین طول مدت ابتلا به دیابت، مصرف انسولین و ابتلا هم زمان به هایپرتانسیون با افسردگی اساسی ارتباط معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه به نظر می رسد که عدم کنترل دیابت و در نتیجه افزایش قند خون، به عنوان عامل زمینه ای در ایجاد افسردگی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 شرکت کننده در مطالعه حاضر مطرح نمی باشد.

سابقه و هدف: ناباروری یکی از بحرانهای زندگی است که می تواند مشکلات روحی گوناگون از جمله افسردگی را در فرد ایجاد نماید، اما ویژگیهای فردی می تواند در چگونگی پاسخ به استرس ناشی از ناباروری موثر باشد که شناسایی آن در زنان نازا افسرده حایز اهمیت است. این مطالعه به منظور ارزیابی افسردگی و برخی عوامل موثر بر آن در زنان نازا افسرده و غیرافسرده مراجعه کننده به مرکز ناباروری فاطمه الزهرا (س) بابل، 1378 انجام گردید.مواد و روشها: مطالعه به صورت توصیفی – تحلیلی و به روش مقطعی بوده است بطوریکه تعداد 310 نفر از زنان نازا از بهمن 1377 لغایت مرداد 1378 انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده جهت جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه ویژگیهای فردی، مقیاس بک و هامیلتون بوده است.یافته ها: شیوع افسردگی در زنان نازا 50.6% که 22.6% از نوع خفیف، 23.2% متوسط و 4.8% شدید بوده است. میانگین سن در زنان نازا افسرده 26.9±6.1 و غیر افسرده 27.1±6.1 سال بود. درصد عوامل زیر در زنان نازا یا افسردگی شدید در مقایسه با سایر گروهها بیشتر بوده است: خانه دار بودن، زندگی در روستا، وضعیت اقتصادی پایین، نازایی اولیه و همچنین اعتقاد به اینکه نازایی به عنوان مشکل بزرگ و مهم خانوادگی است. زنان نازا افسرده شدید از سطوح تحصیلات پایین تری برخوردار بودند و روابط مطلوبی با همسر نداشته اند. سابقه اقدام به خودکشی در 1% زنان نازا و فقط در گروه افسرده بوده است.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ویژگیهای فردی در زنان نازا افسرده و غیر افسرده متفاوت بوده است. لذا برقراری سیستم های مشاوره ای در جهت شناسایی افراد آسیب پذیر و در نتیجه بذل توجه درمانی خصوصا در زنان افسرده شدید و متوسط و ایجاد حمایت اجتماعی در کیفیت سلامت جسمانی و روانی این افراد اهمیت ویژه ای خواهد داشت.

هدف: این پژوهش با هدف بررسی ارتباط سلولهای کشنده طبیعی و سیر بالینی افسردگی پیش و پس از درمان انجام شده است. روش: 15 بیمار با تشخیص اختلال افسردگی اساسی اولیه و 15 نفر افراد غیر بیمار از میان دانشجویان پزشکی و کارکنان آزمایشگاه انتخاب شدند و از نظر سن و جنس آزمودنیهای دو گروه همتاسازی شدند. در گروه بیمار 6 نفر از 15 نفر درمان را ادامه ندادند و 2 نفر نیز در برابر درمان مقاومت کردند. یافته ها: پژوهش نشان داد که پس از 2 ماه درمان دارویی افسردگی، سطح سلولهای کشنده طبیعی بطور معنی داری در گروه بیمار افزایش یافت. نتیجه: با توجه به بررسی اخیر و پژوهشهای پیشین می توان گفت که نقش اختلالهای روانپزشکی به ویژه افسردگی بر سلول های کشنده طبیعی چشمگیر بوده و توجه به بهداشت روانی و دخالت روانپزشکی در بیماریهایی که ارتباط نزدیکی با نارسایی دستگاه ایمنی دارند، می‏تواند راه گشای بهبودی هر چه بیشتر سلامت روانی افراد باشد.

سابقه و هدف: اثر درمانی ماپروتیلین به عنوان یک ضدافسردگی چهار حلقه ای (با اثرات عمده بر NEP و عوارض آنتی کولینرژیک به نسبت کم تر در مقایسه با برخی از داروهای تری سیکلیک) در دوزهای بین 50-150 mg/d در مقایسه با سایر داروها بررسی شده است. لذا در مطالعه حاضر با توجه به تفاوت های نژادی، فرهنگی و فارماکوکینتیک ایرانیان، به بررسی تاثیر دوزهای مختلف داروی ماپروتیلین در درمان اختلال افسردگی اساسی متوسط پرداخته شده است و میزان بهبودی و هم چنین فراوانی عوارض جانبی در هر دوز بررسی و در نهایت میانگین دوز موثر دارو تعیین گردیده است.مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی بیماران با اختلال افسردگی اساسی متوسط و مراجعه کننده به درمانگاه های روان پزشکی انجام گردید. 30 نفر در سنین بین 50-25 سال و با 20£BMI£30 که فاقد بیماری سیستمیک هم راه بودند انتخاب شدند. ابتدا تست سنجش افسردگی هامیلتون (HAMD-17) انجام شد و سپس دارو با دوز 50mg/d شروع و دو هفته بعد، افراد ویزیت شدند و در صورتی که نمره تست هامیلتون، کم تر از 50% کاهش یافته بود دوز دارو به مقدار 25mg/d به مدت دو هفته دیگر افزایش می یافت تا درمان کامل افسردگی حاصل می شد. در بررسی های دو هفته یک بار عوارض جانبی نیز بررسی می گردید و در نهایت تعداد افراد بهبود یافته، عوارض جانبی و میانگین دوز موثر تعیین شد.یافته ها: از 30 بیمار، 27 نفر تا آخر مطالعه پی گیری شدند. این تعداد شامل 15 نفر زن (55.5%) و 12 نفر مرد (44.4%) با میانگین سنی 36.2±2.3 سال بودند. در دوز 50mg/d، 5 نفر از 27 نفر و در دوز 75mg/d، 11 نفر از 22 نفر و در دوز 100mg/d، 6 نفر از 11 نفر، در دوز 125mg/d، 3 نفر از 5 نفر و در دوز 150mg/d، 2 نفر باقی مانده بهبودی داشتند. از نظر عوارض جانبی، خشکی دهان در 8 نفر از 22 نفر و 7 نفر از 11 نفر به ترتیب در دوزهای 75mg/d و 100mg/d دیده شد. تفاوت معنی داری بین متوسط دوز درمانی در کسانی که سابقه قبلی اختلال افسردگی را داشتند (105mg/d) در مقایسه با آن هایی که بدون سابقه قبلی افسردگی بودند (76.5mg/d) دیده شد (P=0.01). میانگین دوز موثر دارو در کل 78.03mg/d تعیین گردید.نتیجه گیری: بیش ترین فراوانی بهبودی در دوزهای 75mg/d و 100mg/d دیده شد، که میانگین متوسط آن 78.03mg/d بود. هم چنین متوسط دوز درمانی در کسانی که سابقه قبلی ابتلا به افسردگی را داشتند بیش تر از آن هایی بود که فاقد سابقه قبلی افسردگی بودند؛ علاوه بر این با افزایش دوز، فراوانی عوارض جانبی نیز افزایش داشت. لذا با توجه به محدودیت های مطالعه، از نظر حجم نمونه کم به خصوص در دوزهای بالاتر، تحقیقات بیش تری در این زمینه ضرورت دارد.

زمینه و هدف: اختلال افسردگی اساسی از شایعترین سندرم های روانپزشکی می باشد که در صورت عدم درمان، اختلالات زیادی را در عملکرد فرد به وجود می آورد. درمان رایج این اختلال شامل مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین، ضد افسردگی های سه حلقه ای و مهارکننده منوآمینواکسیداز می باشد. برخی از محققان درمانهای گیاهی را نیز توصیه نموده اند؛ افشرده پرتقال یکی از این مواد است که برای آن اثرات تحریک سیستم عصبی مرکزی و افزاینده خلق گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی افشرده پرتقال با فلوکستین در درمان اختلال افسردگی اساسی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی بود، 150 بیمار افسرده اساسی بالای 15 سال، بر اساس ملاک های تشخیصی DSM-IV در سه گروه 50 نفری تحت درمان با فلوکستین (20 میلیگرم در روز) و افشرده پرتقال (10 و 20 قطره در روز) قرار گرفتند. بیماران با استفاده از مصاحبه بالینی، آزمون افسردگی هامیلتون و پرسشنامه عوارض جانبی دارویی، طی 6 هفته مورد پیگیری قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای آماری t مستقل و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: 74 بیمار تا انتها در تحقیق باقی ماندند (19 مرد و 55 زن). میانگین سن آنها 28.40 سال بود. نسبت زن و مرد و میانگین سن در سه گروه مساوی بود. میزان بهبود افسردگی در گروه تحت درمان با فلوکستین بعد از 6 هفته، 8.15 نمره در آزمون افسردگی هامیلتون بود. این میزان در گروه تحت درمان با 10 و 20 قطره افشرده پرتقال به ترتیب 15.80 و 12.00 نمره بود که نشان دهنده تاثیر بهتر 10 قطره افشرده پرتقال (P=0.001) و تاثیر برابر 20 قطره افشرده پرتقال (P>0.05) با 20 میلیگرم فلوکستین روزانه در بیماران می باشد. میزان عوارض جانبی در هر سه گروه مساوی بود (P>0.05).نتیجه گیری: افشرده پرتقال بخصوص در دوزهای پایین تاثیر بسیار خوبی بر درمان افسردگی اساسی بالغین در طی حداقل 6 هفته درمان دارد که حتی می تواند بیشتر از تاثیر درمانی، داروی کلاسیک ضدافسردگی (فلوکستین) باشد. عوارض درمان با افشرده پرتقال نیز اختلاف معنی داری با درمانهای استاندارد ندارد؛ بنابراین با وجود محدودیت های تحقیق استفاده از افشرده پرتقال در درمان این نوع اختلال پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: اضطراب مرگ، وسواس مرگ و افسردگی مرگ سه بعد نگرش های مرضی نسبت به مرگ را تشکیل می دهند. مقیاس های اضطراب مرگ و وسواس مرگ در ایران اعتباریابی شده اند. هدف پژوهش حاضر اعتباریابی مقیاس افسردگی مرگ جهت سنجش بعد سوم نگرش مرضی نسبت به مرگ در ایران بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر در یک بررسی زمینه یابی و پس رویدادی انجام شده و از نوع توصیفی- مقطعی است. نمونه ای به حجم 894 نفر به روش نمونه گیری تصادفی از دانشگاه های شهر تبریز انتخاب و با مقیاس افسردگی مرگ (Templer و همکاران) و مقیاس اضطراب مرگ (Templer) مورد آزمون قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش تحلیل عاملی اکتشافی و همبستگی پیرسون تحلیل شدند.یافته ها: نتایج تحلیل عاملی با استفاده از روش تحلیل مولفه های اصلی نشان داد این پرسش نامه مقیاسی چند بعدی بوده و عوامل چهارگانه ناامیدی مرگ، شکست مرگ، تنهایی مرگ و پذیرش مرگ به ترتیب بیشترین میزان واریانس را تبیین می کنند (49.71 درصد واریانس کل). به منظور بررسی روایی همزمان از اجرای همزمان مقیاس اضطراب مرگ استفاده شد که حاکی از روایی همزمان مطلوب می باشد (r=0.68، P<0.001). علاوه بر این، سه نوع پایایی بازآزمایی (r=0.76، P<0.001)، تنصیفی (r=0.77، P<0.001) و همسانی درونی (r=0.78، P<0.001) گزارش شد.نتیجه گیری: با توجه به خصوصیات روان سنجی مطلوب، ابزار حاصل از پژوهش حاضر می تواند در تحقیقات مربوط به مرگ قابلیت کاربرد داشته باشد.

مطالعات زیادی اثر تمرینات ورزشی را در دختران افسرده بررسی کرده اند، با وجود این، تاثیر تمرینات منظم در محیط های مفرح به ویژه بر شاخص های مرتبط با متابولیسم نور اپی نفرین در دختران افسرده کاملا مشخص نیست. برای بررسی تاثیر شش هفته راه رفتن تناوبی در آب بر تغییرات MHPG سولفات ادراری و شاخص امتیاز هامیلتون و همچنین ارتباط آن ها در دختران افسرده، 24 دانش آموز دختر 18-15 ساله با درجه افسردگی متوسط به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرینی، پروتکل تمرینی پیاده روی تناوبی پیشرونده در آب را به مدت 6 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا کردند. شاخص های هامیلتون و نمونه های ادراری به مدت 24 ساعت قبل و پس از 6 هفته تمرین جمع آوری شد. برای اندازه گیری MHPG سولفات ادراری از روش HPLC-flurometric detection استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های t و ضریب همبستگی پیرسون در سطح P £0.05 تحلیل شد. نتایج حاکی از افزایش معنی دار MHPG سولفات ادراری و حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی دار نمرات مقیاس هامیلتون در گروه تمرینی به دنبال 6 هفته تمرین در مقایسه با گروه کنترل بود. به علاوه، همبستگی مثبت معنی داری (r=0.65) بین MHPG و حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده شد. همچنین، همبستگی معکوس معنی داری (r=- 0.52) بین MHPG و نمرات مقیاس هامیلتون در پیشگویی افسردگی به دست آمد. این یافته ها از نقش فعالیت منظم بدنی به ویژه در محیط های مفرح در بهبود وضعیت افسردگی حمایت می کند. به علاوه، به جای سنجش MHPG سولفات ادراری می توان از آزمون هامیلتون نیز استفاده کرد.